Pieter de Leeuw is schrijver. Hij woont en werkt in Voorburg, waar hij schrijft aan zijn eerste roman. In deze rubriek gaat hij op zoek naar vaders voor wie niets vanzelfsprekend is, en die een tatoeage hebben laten zetten omdat ze iets van de liefde voor hun kind(eren) vast wilden leggen op hun lijf. Daarover praten ze, openhartig.

Op de rug van René Penders staan twee handen getekend die naar elkaar reiken. Een grote hand die van hem is en een kleine hand van zijn veertienjarige zoon Xavio. Hij wil best uitleggen waarom hij dat zo gedaan heeft, maar wat hij liever niet doet, is grote woorden gebruiken. ‘Wat ik daarmee wil zeggen is, pak mijn hand maar vast, ik help je wel, je staat er niet alleen voor.’ Zelf vindt hij dat toch nog zwaar klinken, maar goed. Vroeger was René brandweerman, nu rijdt hij op de ambulance en tussen die twee beroepen in, was hij duikinstructeur op Curaçao. Hij woont in Rijswijk, in een ruime nieuwbouwwoning met zijn tweede vrouw en hun drie kinderen.

Voor sieraden is hij gewoon te praktisch ingesteld. Maar een tatoeage is iets anders. Waarom? ‘Omdat het voor altijd is.’ Hij zegt het zachtjes, plechtig bijna. Op zijn armen en zijn rug staan zijn kinderen, hun namen en de geboortedata. Als je vader bent, wil je dat weten ook. Xavio was een jaar of drie toen René voor het eerst dacht dat zijn zoon anders was. In een speeltuin was het net alsof de kinderen om hem heen er helemaal niet waren. Altijd speelde hij alleen. Op de basisschool, een paar jaar later, zei een juffrouw het ook: ‘Hij is wel anders.’ Uiteindelijk kreeg Xavio de diagnose autisme. ‘Ja, toen vielen veel dingetjes op hun plaats.’ Maar voor zijn vader is zijn zoon nooit een zorgenkindje geweest. ‘Helemaal niet, hij doet het goed, hij is de intelligentste hier in huis.’

De moeder van Xavio is 46 jaar geworden. Kanker. In de woonkamer is een klein gedenkhoekje ingericht. Haar naam was Karin. Zij was een brandweervrouw. Bij de brandweer werken sowieso alleen sportieve types, maar Karin spande de kroon. Op Curaçao opende zij een sportschool voor vrouwen. Wat vanaf de eerste dag liep als een trein. Na drie jaar kreeg Karin last van heimwee. Ze miste haar familie, haar vrienden. René wilde wel op Curaçao blijven, maar het kwam niet eens in hem op om daarover te beginnen. Terug in Nederland werd ze ziek. Hij weet nog dat een paar dagen nadat Karin was overleden, hij Xavio naar bed bracht. Zeven jaar was hij toen. ‘Mama zit nu op een ster’, zei René. Dat had hij zo bedacht om te vertellen. Xavio kwam zijn bed uit, schoof het gordijn een stukje opzij en zei letterlijk, na eerst even zijn schouders te hebben opgehaald: ‘Dat kan wel zo zijn, maar het is bewolkt en ik zie helemaal geen ster, dus ik vind het best.’ Een paar minuten later lag hij heerlijk rustig te slapen. Op andere momenten heeft René wel eens aan hem gevraagd; maar heb je dan helemaal geen verdriet? Het was een vraag waar Xavio nooit zo goed raad mee leek te weten. Karin is weg, maar niet verdwenen. Niet zolang René rondloopt. Een beetje van haar as heeft hij meegenomen naar de tatoeëerder die de as met de inkt mengde. En daarmee is op zijn rechterarm een Chinese bloem getekend en als je goed kijkt, zie je een vlinder op de bloem en een van de twee vleugels van de vlinder is de vingerafdruk van Karin die hij meekreeg na haar overlijden. ‘Eerst wist ik helemaal niet wat ik met die vingerafdruk moest.’

Hij is nog lang niet klaar met tatoeëren. ‘Dat kan ook niet, want alles wat op mijn armen en mijn rug staat, heeft met mijn leven te maken.’ Sowieso moet zijn stiefdochter Jill nog een plek krijgen en zijn vrouw Frenzey is niet helemaal gelukkig met de plek waar nu haar naam staat. Ergens bij zijn elleboog. Hij zegt het met een grote lach. Alles wat er echt toe doet in zijn leven, draagt hij op zijn huid. ‘Het is dicht bij me en dat voelt goed. Als mensen me een compliment maken over een tatoeage, vind ik het leuk, maar als ze er niks aan vinden, is het mij ook goed. Want het is mijn verhaal.’

Tekst Pieter de Leeuw
Fotografie Pascale van Reijn
Locatie fotografie Miss Jones, Voorburg